Tag: Reuzengebergte

Van 3 t/m 12 juli 2002 heb ik een 10-daagse georganiseerde hotelwandelreis gemaakt via Aktiva Tours. Samen met 14 anderen en een plaatselijke reisgids heb ik gewandeld door het Boheems paradijs Cesky Raj en Reuzengebergte Krkonose in Tsjechië.

Hieronder een selectie van mijn foto’s van deze wandelreis.

Waarom Tsjechië?

In eerste instantie was ik van plan om een wandelreis te gaan maken op de hoogvlaktes Hardangervidda of Jotunheimen in Noorwegen of het Silvretta massief in Oostenrijk. Echter had ik op enkele wandelingen door de duinen en zuid-limburg geen ervaring met het lopen op hoogte van 1500m. of hoger. De wandelingen in het eerste deel van deze vakantie werden gemaakt op een hoogte van ca. 500-600m en daarna volgden drie wandelingen op 800-1600m. Daarnaast loop ik graag door bosrijke omgevingen en vind ik het leuk om ruïnes en kastelen te bezoeken.

De voorbereiding

Wat heb je allemaal nodig om zo’n reis voor te bereiden? Daar komt meer bij kijken dan ik dacht, maar via de brochure Wijs-op-reis van het Min. van BuzA kom je al een heel eind. Via kennissen heb ik ook diverse informatie gekregen. Zo heb ik o.a. een paspoort (Tsjechië is geen EU-land), een medisch paspoort (codeïne is soms verboden in landen), een grote thermosfles van 1,5 liter, een EHBO-kit speciaal voor wandelaars, een reflectorband (handig in het donker), een zakmes en een tourrugzak van 40 liter aangeschaft. De outdoorspullen heb ik gekocht bij outdoorwinkel Bever Zwerfsport in Rotterdam. Bij zulk soort winkels heb je een ruime keus aan artikelen en accessoires. Ik was al in het bezit bergwandelschoenen (cat. B/C) en wandelsokken dus die hoefde ik niet meer te kopen. Het lijkt een dure aanschaf, maar dat valt mee als je kijkt hoe lang je ergens mee kan doen. Dit was een wandelreis van hotel naar hotel met bagagevervoer. Een tent met eetgerei hoefde ik niet mee te nemen en voor mijn kleding en overige spullen nam ik een trolley op wieltjes mee.

Dag 1-2) Lekkerkerk » Bila Tremesna

Het verzamelpunt van deze reis was NS-station Weert. Op de heenreis kreeg ik om half zeven ‘s avonds een lift van thuis naar centraal station in Rotterdam. Rond negenen was ik in Weert, om vervolgens na een kopje cappuccino en inchecken, te vertrekken om kwart voor tienen richting Tsjechië. Doordat deze reis gecombineerd werd met een andere reisgezelschap van de Sumava wouden in het zuiden van Tsjechië duurde de reis zo vier uur langer was ik pas rond 15:30 bij het aankomsthotel Pod Zvinciou in Bila Tremesna. Onderweg heb ik amper geslapen, dus dat was een groot succes.

Dag 2) Bila Tremesna » Dvur Kralove nad Labem

Na aankomst en een korte inleiding van de plaatselijke gids stond de eerste wandeling al op het programma. Dit betrof een korte wandeling van zo’n 8km met in het begin door open landschap, later een stukje bos en een dorpje. Het begin was direct al goed. De lucht kleurde donker en even later stortte het kort, maar krachtig. Het kwam echt met bakken uit de hemel. Snel mijn regenjas opgezocht, maar mijn broek was kleddernat na de bui. Het fijne van een landklimaat is het aangename klimaat: vaak warm en droog in de zomer. Voordat ik in het hotel in Dvur Kralové nad Labem aankwam was ik al opgedroogd. In dit hotel wat nog maar één jaar bestond zou ik voor één nachtje blijven. ‘s Avonds lekker gegeten op het hotelterras en de eerste contacten binnen de groep werden gelegd. De reisgroep bestond uit 15 mensen plus de plaatselijke reisgids. Een groep met gevarieerde leeftijden; van 18 tot 59 jaar.

Dag 3) Dvur Kralove nad Labem » Kuks

Op de tweede wandeldag eerst licht geklommen, zodat je op hoogte een mooi uitzicht had over Dvur Kralove nad Labem. Vervolgens gewandeld door dichte bosgebieden en over glooiend terrein. Gelukkig liepen we onder de bomen, want het was behoorlijk warm die dag. Of was ik nog niet aan de temperatuur gewend t.o.v. het mindere klimaat thuis? Wat dat betreft heb ik deze vakantie elke dag 25-35 graden gehad. Aan het einde van de wandeling nog een stukje door een klein dorp in open landschap gelopen. Tevens een kasteel bezocht en beelden van de 12 apostelen rondom het kasteel. Na een lekker biertje (½ liter) op het terras en lekker wat uitrusten in de zon kleine wandeling gemaakt om vervolgens met een Tsjechische bus naar het volgende hotel gebracht te worden. Het hotel lag mooi in het bos. ‘s Avonds heb ik samen met een paar anderen een kleine wandeling gemaakt door de bosrijke omgeving. Gelukkig maar, want zo heb ik een foto gemaakt vanaf een uitzichtpunt van de ruïne Trosky bij laaghangende zon. Dit uitzichtpunt lag op een hoge rots en je kon zo zo’n 50m in de diepte kijken. Mooi hoor.

Dag 4) Prachovsky Skaly (de rotsen van Prachov)

Een fantastische dag! De volgende dag zijn we naar de Prachovsky Skaly gegaan. Dat is een massief van rotsen, die door de miljoenen jaren heen door erosie (invloeden van water en wind) is gaan slijten. Er ontstond zo een soort canyon van aaneengeschakelde rotsen of op zich zelfstaande rotsen. Dit ruige gebied ligt volledig in de bossen. Het begin van de route liep vanaf het hotel direct door het bos en het pad steeg licht. Na een eerste trap omhoog stonden we op een uitzichtpunt met uitzicht op een meer. Hier keek je al tientallen meters omlaag, maar dit bleek slechts één van de vele uitzichten te zijn. Een groot deel van de dag hebben we geklommen en gedaald over diverse trappen, over honderden traptreden gelopen, door smalle -soms donkere- doorgangen van nog geen meter breed gelopen, en vele toeristen moeten passeren die ook dit gebied bezochten. Elke stap moest je goed neerzetten; een misstap was zo gemaakt. Ik heb enorm genoten van de scherp uitgesleten rotsen, vele uitzichtpunten en mooie wandelpaden, zoals op onderstaande foto goed te zien is. Eigenlijk zou je het moeten zien, want het is zo’n prachtig gebied! Onderaan deze pagina staan nog diverse foto’s om een indruk van dit gebied te geven. ‘s Avonds terug in het hotel genoten van onze nieuwe tsjechische tolk. Hoe bestel je bijvoorbeeld een bittergarnituur in het Tsjechisch. We hebben ons rot gelachen om Rina, want je breekt echt je tong op dat voor ons niet uit te spreken Slavische taaltje. Daarnaast kennen weinig Tsjechen geen Engels en praten ze amper of gebroken Duits.

Dag 5) Turnov – De Gouden Route in Cesky Raj

De langste dag door Cesky Raj. Na onze koffers weer te hebben ingepakt en in de hal gebracht begonnen we aan de langste wandeldag door Cesky Raj. In totaal zo’n 24km, veelal door de bossen, langs een ruïne en twee kastelen. De eerste paar kilometers gelopen naar een treinstation en na even wachten gestapt op een boemeltreintje, dat ons bracht aan de voet van de ruïne van Trosky. Het ziet er zo leuk uit: je ziet de ruïne op hoogte liggen en je denkt er zo naar toe te lopen. Ha ha dus niet he. Over steile bospaden met vele boomwortels hebben we in een behoorlijk tempo de klim overbrugt. Na afloop voelde het net of ik in korte tijd driemaal de Cauberg in Valkenburg beklommen had. Vlakbij onder de top hebben we een rustpauze ingelast en in een restaurantje ons lunchpakket opgegeten. Na deze stop hadden we een klein half uur om de ruïne in middeleeuwse aankleding te bezoeken. Net na de ingang stond een valkenier met een valk, een oehoe en twee buizerds. Mijn kamergenoot Rob en ik hadden daar wel oren naar. Hierna zijn we in de beide overgebleven torens geklommen, waar je goed uitzicht had over het Boheemse paradijs. Helaas hadden we te weinig tijd over anders had Rob nog met dolken gegooid op een bord. Daarna weer terug het bos en door goed begroeide bossen gelopen. Ik had veel over de Bohemen gelezen maar zo mooi had ik niet verwacht. In de bossen nog langs een bosmeer met familie zwaan gewandeld. Leuk hoor. Na een tijdje kwamen we bij kasteel Hruba Skala aan. Met een aantal van de groep de kasteeltoren opgeklommen en in de verte zag ik de ruïne waar we net geweest waren liggen. Daartussen bos en een rotsmassief. Toen ik over het randje keek, keek ik zo tientallen meters de diepte in. Niet iets voor iemand met hoogtevrees. De wandelaars die niet de toren ingingen zaten al lekker te genieten van een drankje op het terrasje. Ik vond het al behoorlijk warm (± 30°C ?). Van hier moesten we nog zo’n 11km wandelen tot het volgende stadje -Turnov- waar ons hotel lag. Halverwege hebben we nog kasteel Valdstejn bezocht. En weer een aantal trappen op. De eerste wandelaar had die al genoeg gezien de afgelopen twee dagen. Aan het einde van de wandeling van de wandeling op zo’n 2 km voor het hotel ging het op een trap met hoge treden mis; ik verzwikte mijn rechterenkel. Het gekke is dat ik juiste Annemiek waarschuwde dat het een hoge opstap was, maar ik ging dus zelf. De eerste vijftig meter ging de pijn door merg en been en kon ik amper lopen zoveel pijn dat het deed. Door de pijn te verbijten heb ik met moeite op eigen kracht door kunnen lopen. Het voorval was vrij snel bij de anderen bekend en al pratende heb ik het hotel kunnen bereiken. Avonds ben ik eerder dan normaal naar mijn kamer gegaan om te rusten, want dan zou ik misschien de volgende dag nog kunnen wandelen. Loeki en Zdenka kwamen samen later bij me op de kamer om mijn enkel in te smeren en te verbinden. Loeki had ervaring in de zorg en vanaf deze avond heeft ze me elke dag mijn enkel verzorgd. Daar ben ik haar erg dankbaar voor, want zo heb ik nog een aantal wandelingen kunnen maken.

Dag 6) Turnov » Ruïne Freydsteyn, transfer naar Krkonose

Na een goede nachtrust stond er voor de ochtend een korte wandeling naar de ruïne van Freydsteyn (en niet Rotstejn volgens de brochure) op het programma. In het einde van de middag zouden we op de bus stappen en gebracht worden naar het volgende hotel Erlebachova Bouda in het reuzen- gebergte Krkonose. Op deze dag was het behoorlijk heet. Ik zag op een temperatuurmeter van een huis waar we voorbij liepen dat het 36° graden was in de zon. Binnen het half uur leek het of ik met kleren aan gezwommen had. In het begin liepen we door open landschap en wat later over glooiend terrein door de bossen. Lange tijd door dit bos gelopen tot ineens na steile klim de ruïne goed zichtbaar was. Een mooie toren zomaar in het groen. Tegelijkertijd het rustpunt voor de lunch. Na het eten nog een tijdje gelegen; ik was best moe van de afgelopen dagen en mijn enkel zeurde een beetje. Gelukkig knapte ik van deze pauze wel op, zodat ik mijn tocht kon vervolgen. Af en toe waren het best lastige paden met boomwortels, gladde stenen, ongelijke rotsblokken en trappen. Plaatsen waar ik mijn enkel makkelijk nogmaals kon verzwikken. Via een grote trap geklommen naar een punt met uitzicht op een dal, waardoor de rivier Jizera stroomde. Na een afdaling kwamen we in het dorpje Vranové Bouckuv statek terecht. Een geluk voor ons dat we een uurtje over hadden, zodat we lekker op een terrasje konden genieten van een koud drankje (ik: tequila). Een aantal wandelaars had zwemkleding aan of meegenomen en ging pootje baden bij een dam in de rivier. Annemiek heeft zelfs even gezwommen. Ik ben zonder verband rond mijn enkel ook even het water in geweest, maar dat viel niet mee met alle gladde stenen in het water. In de rivier kon je een paar meter uit de kant zwemmen, maar daarna voelde je een sterke stroming. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd. Na het plezierige bad en lekker zonnen met zijn allen op de bus gestapt. Onderweg zag je de omgeving veranderen: het glooiende terrein ging langzaam over in ruiger gebergte. Ons hotel lag op 1150m hoogte boven het dorp Splinderuv Mlyn -in de winter een bekend en toeristisch skigebied- bijna aan het einde van een weg vol met haarspeldbochten. Na het avondeten werden er speelkaarten gehaald en heb ik samen met Rob, Annemiek, Bernadet en Thieu een aantal spelletjes 31 gedaan. Tevens gingen Rob en ik diverse cocktails (met mate) uitproberen. Er zaten best lekkere tussen!

Dag 7) De Snezka, hoogste berg van Krkonose

Vandaag stond de zwaarste dag op het programma. Een wandeling van liefst 25km naar de hoogste top in het reuzengebergte: de Snewka van 1602m. met paden over ruig terrein. Nadat ik na het ontbijt een frisse neus buiten ging halen voelde ik de hitte al. Volgens de weerberichten zou het ruim 30°C worden. Daarnaast voelde ik me niet optimaal, dus heb ik (helaas) gepast voor deze wandeltocht. Nadat ik een groot gedeelte van de wandelgroep had zien vertrekken, ben ik naar mijn kamer gegaan. Hier heb ik eerst mijn koffer nagezocht voor mijn zakmes, wat ik eerder in de week verloren had. Niet gevonden helaas. Nadat alles weer in mijn koffer zat voelde ik me alles behalve goed. Behalve pijn in mijn rechterenkel voelde ik een aanhechting onder mijn linkerknie behoorlijk opzetten en sloeg de vermoeidheid toe. Tussen elf en half één heb ik dan ook heerlijk geslapen. Na het eten van mijn lunchpakket -o.a. twee boterhammen met een omelet en zuur- heb ik toch op eigen initiatief een korte wandeling gemaakt. Op korte afstand van het hotel lag de grens met Polen, dus hup mijn wandelschoenen aan, rugzak en water mee en lopen maar. Vanaf het hotel ben ik over een steil pad de berg opgelopen, maar veel verder dan de grens (1250m.) kwam ik niet. Wat een hitte (>30°C) zeg, niet normaal. Ik heb hooguit één uur deze middag gewandeld. Net na vijven kwamen de anderen terug. Op de kamer later kon mijn kamergenoot Rob amper wat zeggen, zo vermoeiend was deze dag geweest. Een aantal wandelaars vonden dat ik de juiste keuze had gemaakt om niet te gaan wandelen. De paden waren ruig en moeilijk, het weer was heet en geen wind, wat het nog warmer maakte. ‘s Avonds met dezelfde groep en Wil erbij weer gekaart; volgende keer geen nieuwe erbij hoor ;-).

Dag 8) Labsky vdp; naar de bron van de Elbe

De tweede wandeldag in het reuzengebergte was ter vergelijking een stuk minder zwaar dan de wandeling naar de Snewka. Wat niet weg nam dat dit een makkie vandaag zou zijn: 20km wandelen door het nationale park Krkonose over drie toppen van tot 1417m naar de watervallend van de Elbe. Vanaf het hotel liep de weg direct omhoog. Het eerste stuk was geasfalteerd, maar daarna gingen de paden over in ongelijke rotsblokken en gladde basaltblokken met los zand erop. Uitkijken dus, want elke stap kon een zwik of val opleveren. Tegen de andere wandelaars had ik gezegd dat ik het eerste uur zou aankijken hoe mijn enkel en knie zich hielden en zou het niet gaan dan zou ik (alleen?) terug wandelen naar het hotel. Na ruim twee uur wandelen op het grenspad tussen Tsjechië en Polen ging het redelijk met mijn enkel, maar elke stap die ik deed voelde ik mijn linkerknie. Alleen teruggaan was van de gekke, want we hadden net een gevaarlijk pad beklommen. Het pad van grote gladde basaltblokken liep steil omhoog, met links een harde koele wind en rechts een ravijn van een paar honderd meter diep. Prachtige uitzichten, maar ik heb helaas geen foto kunnen maken. Gelukkig is er niemand gevallen en kon iedereen zonder problemen de top van de Muzske Kameny -1417m- bereiken. Ik heb om sommige stukken de pijn verbeten, maar klimmen ging me goed af en liep ik met de eersten mee. Afdalen was lastiger, omdat je knieën elke stap opvingen om je lichaam in balans te houden. Na ca. 3,5 uur wandelen bereikte we de bron van de Elbe. Je zag enkel een waterput en een klein stroompje uit de bergen lopen. Velen verwachtten een grote waterval die loodrecht uit een berg naar beneden zou storten, maar dit waren niet de Victoria Watervallen (Tanzania). Even verderop hebben we nog wel een kleine, maar leuke waterval gezien. Dit leek er al meer op. Op de terugweg nog lekker door stukken bos gelopen op de vele berghellingen, waar we eerder op de dag bovenlangs passeerden. Hier zaten nog behoorlijke klauterpartijen en afdalingen tussen over ongelijke rotsblokken en verraderlijke boomwortels, waar je makkelijk over kon vallen. Ik vond dit laatste stuk best leuk lopen. In de verte zie je het hotel liggen, maar je kan er niet zomaar naartoe lopen. Elke keer kwam je een stuk dichterbij, maar je moest wel met de berg meelopen, want een brug over het ravijn was er dus niet. Toch moet je geconcentreerd blijven lopen. Tweemaal toen ik even naar de omgeving keek en niet naar mijn voeten zwikte ik dus weer door dezelfde enkel. Het tempo lag soms zo hoog en een ongelijk terrein maakte het vaak niet mogelijk om rustig van de omgeving te genieten. Maar al met al toch deze dag volledig uitgelopen. Onze kaartgroep bestond deze avond zelfs uit negen personen. Nee niet gewonnen, wel Frederique die het ook eens uitprobeerde. Wat zei ik gisteren ook alweer? De cocktails, jammie!

Dag 9) naar Splinderuv Mlyn

Voor de laatste wandeldag stond er nog een korte wandeling op het programma: vanaf 1150m. afdalen naar het bekende skidorp Splinderuv Mlyn. Een mooie waar ik helaas geen foto’s van heb kunnen maken. Voordat ik vakantie ging heb ik er nog aan gedacht, maar ik dacht dat gebeurd me niet. Mijn camerabatterijen waren op. Misschien dat ik op een reünie via de andere wandelaars van deze dag nog foto’s kan krijgen. De paden waren deze dag ook anders. Het begin ging lange tijd over glibberige boomstammen die naast elkaar een pad vormden. Af en toe zakte je door zo’n boomstam heen. Vervolgens ging het pad over in een soort schelpenpad en wat later in een trap met allemaal ongelijke rotsblokken, dus je moest blijven uitkijken. Het tweede deel van de route liepen we op een asfaltweg steil naar beneden. Iets wat ik niet goed kan met zware schoenen. Ik liep dus meestal achteraan de groep of er zelfs achter. Naast de weg liep een riviertje en wat verderop kwamen twee riviertjes bij elkaar samen wat resulteerde in enkele watervalletjes. Een waterval (in het groen) vind ik dus zo mooi om op de foto zetten, maar volgende keer dus extra batterijen meenemen. In Splinderuv Mlyn hadden twee uur de tijd om het dorpje te bezoeken. Kort gezegd: souvenirswinkels, horeca, hotels en nog wat andere winkeltjes. Thuis had ik nog een boodschapje opgekregen. In 1995 was ik met school o.a. in Praag geweest en had daar een zwaan van Boheems kristal gekocht. Helaas is dat beeldje al diverse malen onthoofd en gelijmd, dus ik weer op zoek naar een ander beeldje. In een speciaal glaswinkeltje heb ik nu van Boheems kristel familie zwaan meegenomen; een grote zwaan en twee kleintjes ervoor. Mams ook weer gelukkig. Met de overige Tsjechische kronen heb ik een nieuw Zwitsers zakmes gekocht. Ik gebruikte hem toch elk dag tijdens het wandelen. Vervolgens op de bus gestapt naar het beginhotel. In de zon nog lekker gegeten en daarna waren er twee verrassingen. De eerste was nog een leuke avondwandeling die niet in het programma was opgenomen, doordat er een meningsverschil was tussen een buschauffeur en het hotel. Zo konden we nog drie kilometer afdalen naar de bus. En de tweede was een outdoordiploma die we van Zdenka uitgereikt krijgen. Leuk om te krijgen. Na het uitwisselen van wat adressen lekker een stukje gelopen. De buschauffeurs natuurlijk eraf gelopen. Afscheid van Zdenka nemen en de bus in.

Dag 9-10) Terug naar huis

Om kwart over tienen ‘s avonds gingen we rijden. Na de film Rat Race en het passeren van de Duits/Tsjechische grens probeerde ik slaap te vatten. Ja natuurlijk. Volgens mij sliep ik pas rond half vier. Ik had verwacht dat ik naar de vervelende heenreis terug wel gemakkelijk kon slapen. Over de gehele rit heb ik zo’n drie uurtjes geslapen. Het eind van de ochtend kwamen we in Weert aan en na een snelle sanitaire stop en afscheid nemen van de andere wandelaars de trein in. Halverwege de middag was ik thuis. Om half acht naar bed gegaan en geslapen met één onderbreking tot maar liefst één uur de volgende middag.

Volgende reis

Op zich waren acht wandeltochten op rij zonder rustdag best pittig. Door mijn blessures en het hete weer heb ik zelf één dag laten schieten, terwijl dat de andere wandelaars (op twee na) dat niet hadden. Volgens mij zou het beter zijn als je maximaal vijf dagen achter elkaar loopt, een rustdag neemt en dan weer vijf dagen wandelt. Misschien dat ik daar nog te weinig ervaring in hebt, maar zo is mijn ervaring. Een wandelvakantie als deze is voor herhaling vatbaar.